Boş insanların bu özgüveni vallahi hayranlık uyandırıyor bende, görümce kişisindede var bu özellik , kız hayatı boyunca başladığı hiç bir şeyi bitirmemiş, okulu, kursları, okudugu kitapları hep yarıda bırakmış, hayatı boyunca bitirebildiği tek şey tabağındaki yemek olmuş, ama öyle bir konuşuyor ve yaşıyor ki, küçük dağların tümünü o yaratmış, büyüklerinde temellerini o atmış gibi. Bense o kadar yer gezdim, o kadar kitap okudum, uppp uzunnn bir eğitim hayatı, çalışma hayatı ama o görümce kişisindeki öz güven yok bende yarabbim, eşimdede var bu özlellik, anneleri öyle bir yetiştirmişki onları doğuştan sahipler buna,benim gibi sonradan edinmemişler, o kadar belli ki annelerinin onlar küçükken düştüklerinde suçu kaldırımda, hatta o kaldırımı oraya koyan belediyede buldugu, valla ben düştüğümde kan revan içinde ağzım burnum patlamış, dizlerim paramparça olmuş vaziyette eve gitmek istemezdim çünki annem koca kaldırımı göremedinmi, daha düz yolda yürümeyi bilmiyorsun diye azarlar, dışarıyıda yasaklardı bana, ben böyle büyüdüm. Şimdi düşünüyorumda onların annesinin yaptığımı daha doğruymuş acaba, çünki onların sahip olduğu özgüvenin yarısına sahip değilim, hep acabalar, hep yeteri kadar iyi değilimler ben buyum, bu kadarım. Ben çocugumu nasıl yetiştiricem hangi yöntemi seçicem bilmiyorum, sanırım iç güdüsel olarak ya annemin yöntemini uygularım, yada yine anne içgüdüsüyle kayınvalidemin yöntemini bilemiyorum şu an, hep anne olunca anlarsın diyorlar ya bakalım olunca görücezzz.
